قافله شهدا

پدر شهید «محمدحسن رمضانیان» نقل می‌کند: « صورتش مثل آینه می‌درخشید و چشمانش، چون الماس. گفت: بابا! می‌خوام برم جبهه! گفتم: بابا! تو به اندازه سهمت رفتی! گفت: نه بابا! باید برم. این وظیفه و تکلیفه! نمی‌دانم چرا آن همه اصرار برای رفتن داشت؛ انگار بهش الهام شده بود که اگر نرود، از قافله شهدا جا می‌ماند!»

سردار مهدی ظفری همرزم شهید " صادق میرزایی" می گوید: « شهید خیلی تمایل به ماندن در دنیا نداشت و دنیا با تمام بزرگی اش برای او کوچک بود. اعتقاد داشت وابستگی به دنیا، از وابستگی به معنویات و حضورش در جبهه کم می کند.»

ناگهان چله كشیدند دلیران / سینه خصم دریدند دلیران

ما یک گروه شش نفره بودیم و همه اطلاعات شناسنامه همدیگر را می‌دانستیم. مثلاً من اطلاعات شناسنامه آقای ذاکری را می‌دانستم و همه آماده بودیم اگر برای کسی اتفاقی افتاد بتوانیم همدیگر را شناسایی کنیم. تا این حد آمادگی شهادت را داشتیم و هیچ وحشت و ترسی از اتفاقات جنگ نداشتیم

شهید دایی پور پس از جنگ ابراز ناراحتی می کرد که چرا به قافله شهدا نپیوسته اما تلاشش را به طور مضاعف ادامه داد و با اینکه بازنشسته شده بود اما از شور و شوقش برای خدمت به نظام و انقلاب چیزی کم نشد.

استاندار کهگیلویه وبویراحمدگفت:شهدا گنجینه ای از عشق و معرفت دینی هستند.