از سینه‌زنی برای حسین (ع) تا فریاد برای قدس
به گزارش نوید شاهد آذربایجان شرقی،طنین طبل‌ها و ناله‌های «یا حسین» در کوچه‌پس‌کوچه‌های تبریز می‌پیچد و دل‌های عاشقان سیدالشهدا در التهاب ماتم کربلا می‌تپد.
میدان ساعت این شهر کهن شاهد یکی از پرشکوه‌ترین و معنوی‌ترین اجتماعات عزاداران حسینی بود؛ اما این بار، در کنار پرچم‌های سیاه عزای حسین (ع)، تصویر سرداران و فرماندهان نظامی شهید که در تهاجم رژیم منحوس صهیونیستی به شهادت رسیدند نیز در دست‌های استوار مردم بالا رفت تا فریاد «مرگ بر اسرائیل» با نوای «لبیک یا حسین» در هم آمیخته و جلوه‌ای نو از پیوند محرم و مقاومت خلق شود.
عزاداری مردم تبریز، صرفاً سوگواری برای شهید دشت نینوا نیست؛ بلکه بیانیه‌ای عملی در دفاع از مظلومان جهان است.
گویی این‌بار ناله‌های حسینی، پیام‌آور رساترین فریادها علیه اشغال‌گری، جنایت و ستمگری صهیونیسم جهانی است.
حرکت دسته‌های عزادار با پرچم‌های مقاومت
از همان ساعات ابتدایی عصرروز پنجشنبه دوازدهم تیرماه ۱۴۰۴، خیابان‌های منتهی به میدان شهدای تبریز، مملو از دسته‌های عزاداری و هیئات مذهبی شد. مردم عزادار، پرچم‌های مشکی، تصاویر شهدا، پلاکاردهایی با مضمون حمایت از فلسطین و مبارزه با استکبار جهانی و تصاویری از رهبر انقلاب را در دست گرفته بودند و با گام‌هایی استوار، مسیر میدان شهدا تا میدان ساعت را طی می‌کردند.
این‌بار در کنار صدای سینه‌زنی و ذکر مصیبت، بانگی دیگر در فضا پیچید؛ فریاد بلند «مرگ بر اسرائیل» که از عمق دل‌های داغدیده و ظلم‌ستیز مردمان تبریز برمی‌خاست؛ فریادی که نشان داد هیئت‌های حسینی این شهر، نه تنها پایگاه ماتم، که سنگرهای بیداری و مقاومت هستند.
عاشورا، مکتب بیداری است
مردم تبریز در این تجمع باشکوه نشان دادند که برای آنها، عزاداری محرم تنها اشک ریختن نیست؛ بلکه میعادگاهی برای تجدید عهد با آرمان‌های کربلاست.
آنها آمده بودند تا بگویند که درس حسین (ع) را خوب فهمیده‌اند؛ درسی که می‌آموزد در برابر هر یزیدی باید ایستاد، خواه در سال ۶۱ هجری باشد یا در سال ۱۴۰۴ شمسی.
این مردم، از تبار ستارخان و باقرخان‌اند؛ مردمانی که پیشینه‌شان آمیخته با قیام و ایستادگی است. امروز نیز فرزندان آنان با همان روحیه در برابر ظلم جهانی ایستاده‌اند. در نگاه آنان، صهیونیسم ادامه همان ظلمی است که بر حسین (ع) و یارانش روا شد و فریاد علیه این رژیم، لبیکی دیگر به عاشورا است.
زن و مرد، پیر و جوان؛ همه یک صدا علیه صهیونیسم
در این اجتماع عظیم، جای خالی هیچ قشری احساس نمی‌شد. زنان چادر به‌سر، کودکان با پیشانی‌بندهای لبیک یا حسین، نوجوانان با پرچم فلسطین و مردان با پلاکاردهایی در دست، همه آمده بودند تا با زبان اشک و شعار، وحدت امت اسلامی را فریاد بزنند.
شعارهای مردم، بازتابی از آگاهی و ایمان آنها بود که «اسرائیل باید نابود شود»، «قدس، قبله اول ماست»، «نه سازش، نه تسلیم، نبرد با اسرائیل» و «از عاشورا تا غزه، مسیر یکی‌ست» فریادهای برخاسته از جان‌های آگاه تبریزی‌ها بود.
این شعارها تنها کلمات نبودند؛ ترجمان معرفتی بودند که از عمق عاشورا نشأت گرفته و در جان مردم تبریز جاری شده بود.
تبریز؛ همیشه در خط مقدم مقاومت
شهر تبریز که همواره در تاریخ ایران پیشتاز بیداری و مقاومت بوده، این‌بار نیز نقشی پیشگامانه در مبارزه با رژیم جعلی صهیونیستی ایفا کرد. این تجمع تنها یک واکنش احساسی نبود؛ بلکه بازخوانی عملی یک تاریخ مستمر بود؛ تاریخی که از مشروطه آغاز شده، در انقلاب اسلامی و دفاع مقدس امتداد یافته و امروز در جبهه حمایت از مقاومت اسلامی به اوج رسیده است.
اینجا مردم، حسین (ع) را نه فقط در روضه و نوحه، بلکه در تصمیم‌ها و مواضع‌شان دنبال می‌کنند. از همین روست که وقتی رژیم کودک‌کش صهیونیستی خون انسانی را بر زمین می‌ریزد، سکوت نمی‌کنند و فریاد «اگر دین ندارید، آزاده باشید» را همچون یک منشور جهانی به گوش جهانیان می‌رسانند.
عاشورا، زنده‌تر از همیشه
در میدان ساعت تبریز، اشک‌ها و فریادها به هم پیوستند. دل‌های عزادار، همزمان با ذکر مصیبت عاشورا، در ماتم کودکان شهید ایران اسلامی می‌سوخت.
مردم ولایتمدار تبریز در هر فریاد خود، اعلام برائت خود را از جنایات رژیم صهیونیستی ابراز و بر حمایت از محور مقاومت، تبعیت از رهبری و تداوم راه شهدای مقاومت تأکید کردند.
جمعیت با فریادهای «لبیک یا خامنه‌ای» و «لبیک یا حسین» و مشت‌های گره‌کرده نشان دادند که این امت هنوز بیدار است.
تبریز، صدای وجدان بیدار امت اسلامی
در روزگاری که برخی با سکوت یا سازش، چشم بر توحش رژیم جعلی اسراییل بسته‌اند، تبریز با این اجتماع کم‌نظیر نشان داد که هنوز هستند مردمانی که پیام عاشورا را فهمیده و از آن عبور نکرده‌اند. مردمانی که اگرچه از میدان کربلا هزاران کیلومتر فاصله دارند، اما در همان راه و همان جبهه حرکت می‌کنند.
این صدای تبریز بود؛ صدای وجدان بیدار امت اسلامی، صدای مظلومیت در برابر زور، صدای عاشورا در برابر یزید زمان.
تبریز نشان داد که حسینی بودن، فقط یک تعلق قلبی نیست؛ یک مسئولیت است. مسئولیتی که ایجاب می‌کند هر جا ظلمی هست، فریاد باشی؛ هر جا کودکی بی‌گناه به خاک می‌افتد، برخیزی و هر جا «هل من ناصر» شنیدی، لبیک بگویی؛ و این یعنی عاشورا هنوز زنده است، چون رگ غیرت تبریز هنوز می‌جوشد.
انتهای پیام/
