منش «حاج قاسم» الگوی همسرم در جبهه سلامت بود

به گزارش نوید شاهد آذربایجان شرقی، «شباهت ایثار رزمندگان دوران دفاع مقدس و ایثار کادر درمان که هر دو به خاطر صیانت از مردم غیرقابل‌انکار و ستودنی است. این روحیه ایثارگری در تمام عرصه‌ها، کشور را از دام خطر محفوظ می‌دارد و امیدوارم سایه این مصیبت هرچه زودتر کمرنگ‌تر شود و مردم لباس عافیت به تن کنند». اینها مطالبی بود که همسر یک شهید مدافع سلامت در مصاحبه با خبرنگار نوید شاهد عنوان کرد که در ادامه مشروح آن را می خوانید:

خودتان و همسر شهیدتان را معرفی کنید؟

«نویده دلاور» متولد سال ۱۳۶۶ مادر دو فرزند به نام های مهنا ۱۳ ساله و امیرعلی ۷ ساله هستم. بنا به آرزوی همسرم در تعلیم و تربیت فرزندانمان آن‌گونه که شایسته و بایسته است می کوشم تا به‌عنوان انسان‌هایی اصلح و معتقد به اصول دینی به عرصه جامعه پا نهند. همسرم «فرزاد نامی» از شهدای مدافع سلامت متولد 30 تیرماه 1356، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد در رشته «کار درمانی جسمانی» در بیمارستان امام رضا (ع) مشغول خدمت و طبابت بود که در لباس مقدس سفید خدمت در جبهه سلامت، روز 12 مرداد 1399 به آرزویش رسید و در راه حفظ سلامتی مردم شهید شد.

بعد از شنیدن بیماری همه‌گیر کرونا چه واکنشی داشتید؟

دلاور: به‌عنوان مادر دو فرزند حس غریب و نگرانی شدید از آلوده شدن به یک بیماری ناشناخته را داشتم و در این مورد بعید می‌دانم کسی از دشمن پنهان بیم نداشته باشد.

آیا مانع رفتن همسرتان برای ادامه کار شدید؟ کمی از آن روزها برایمان بگویید؟

دلاور: بعد از شیوع بیماری و شنیدن خبر بستری شدن بیماران مبتلا در بیمارستان امام رضا (ع)، برخلاف نگرانی‌های شدید خودم از احتمال سرایت بیماری به همسرم و انتقال ویروس به خانواده‌ام و سایر عزیزان، به دلیل آگاهی از عشق و علاقه‌اش در جهت ارائه خدمت به بیماران، بنده هیچ اظهارنظری در رابطه با ادامه کارشان نداشتم و همیشه سعی کردم پشتیبان او و اهدافش باشم.

در واقع بعد از شنیدن خبرهای ناگوار و نگران‌کننده از افزایش تعداد بیماران درگیر به ویروس که روزانه از رسانه‌ها پخش می‌شد، از زمان خروج همسرم از منزل به مقصد بیمارستان تا لحظه بازگشتنش نگران و دلواپس بودم. این نگرانی برای یک مادر جوان با دو فرزند خردسال غیرقابل‌انکار است؛ اما توکلم به خدا بود. تکیه‌گاه محکمی که همیشه راضی به رضای او بودم و خانواده‌ام را به او سپرده‌ام.

به‌یادماندنی‌ترین خاطره را از همسرتان برایمان بازگو کنید؟

دلاور: همسرم فرزاد در دوران اشتغال در بیمارستان تا قبل از شروع بیماری کرونا، جهت خدمت به بیماران بعد از اتمام نوبت‌کاری در مطب شخصی خود مشغول به کار می‌شدند ولی با گسترش بیماری برای کمک و خدمت بیشتر به بیماران دیگر مطب خود را تعطیل کرد. این کار همسرم تداعی‌گر ایثار رزمندگان در سال 1359 بود که پشت سنگر را خالی نکردند و عاشقانه برای مردم کشورشان در هر شرایطی خدمت کردند.

برخورد شما به‌عنوان همسر و مادر نگران با این شرایط چگونه بود؟

دلاور: به جهت اطلاعی که از عشق وافر همسرم نسبت به حرفه‌اش برای خدمت به بیماران داشتم؛ همیشه سفارش می‌کردم مراقب سلامتی‌اش باشد تا به لطف پروردگار از این بیماری مصون بماند.
اما تقدیر و سرنوشت چیز دیگری رقم زده بود؛ متاسفانه در آن زمان فرزندانم به خاطر موقعیت سنی در عالم کودکی به سر می‌بردند و درک دقیقی از خطرات ویروس و بیماری نداشتند. آن‌ها به خاطر طولانی شدن زمان کاری پدرشان در بیمارستان، بیش از پیش دل‌تنگ دیدارش می‌شدند.

الگوی زندگی همسرتان چه کسی بود؟

دلاور: فرزاد در طول زندگی‌اش ارادت و علاقه خاصی به حضرت آقا داشت، ارادت ویژه‌ای به شهید والامقام حاج قاسم سلیمانی داشت و رفتار او را سرلوحه کارش قرار می‌داد.

از آرزوهای همسرتان برایمان تعریف کنید؟

دلاور: آرزویش در زندگی شخصی، تربیت فرزندان صالح و تحصیل‌کرده جهت تحویل و خدمت به مردم جامعه بود اما اگر بخواهم از خاص‌ترین آرزویش بگوییم تنها به این جمله اکتفا می‌کنم؛ «بروزرسانی امکانات پزشکی برای بیماران» تنها خواسته‌ی فرزاد بود تا مردم را به بهترین شکل راهنمایی و از درد، رنج و بیماری نجات دهد.

آیا همسرتان از ادامه کار کردن با این شرایط در زمان اوج بیماری کرونا تردید داشتند؟

دلاور: نه! او حساس‌تر از قبل، در روزهای پرتنش بیماری نسبت به حضور به‌موقع در محل کارش وسواس بیشتری داشت و به‌هیچ‌عنوان در خدمت‌رسانی مردد نبود و عاشقانه برای مردمش خدمت می‌کرد.

خاطره‌ای از بیماران کرونایی را برایتان تعریف کرده بود؟

دلاور:  یک روز تعطیل که در منزل حضور داشت بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای از درد و رنج بیماران سخن به میان آورد. واقعیت مطلب این است که بنده در ادامه صحبت‌هایش گفتم: قبول دارم که خودت داوطلبانه جهت خدمت و کمک به بهبود بیماران در بخش کرونا حاضر شده‌ای! اما خواهشاً یک دلیل قانع‌کننده برایم از حضورت بیاور؟ پاسخ فرزاد را هرگز فراموش نمی‌کنم. از ناحیه اصلی درگیری این بیماری که دستگاه تنفسی را هدف قرارداده است، برایم گفت: با بالا رفتن ابتلا به ویروس در بیمار، احساس خفگی سنگینی را در قفسه سینه نمایان می‌کند، تو بگو دیدن چهره یک همنوع بیمار در آن شرایط دردناک نیست؟ وقتی من و همکارانم متوجه کاهش درد و احساس آرامش در آن‌ها می‌شویم خودمان بیشتر از آن‌ها احساس آرامش می‌کنیم.

با توجه به شرایط شیوع کرونا چه نکاتی در این زمینه برای عموم مردم به‌خصوص خانواده‌های شاهد و ایثارگر کشور دارید؟

دلاور: به‌عنوان یک داغ‌دیده، عاجزانه از هم‌وطنانم خواهش می‌کنم برای سلامت خود و پیشگیری از تکرار مصیبت، نسبت به رعایت موارد بهداشتی و پروتکل‌های اعلام‌شده بی‌تفاوت نباشند. وجود خانواده‌های معزز شاهد و ایثارگر برای ملتمان ارزشمند است، بنابراین برای حفظ جان کادر درمان که ایثارگران امروز کشور و این گنجینه‌های افتخار باید مراقبت‌های لازم را انجام دهیم.

امروزه ایثار پزشکان و پرستاران را به ایثار رزمندگان دوران دفاع مقدس تشبیه کرده‌اند، نظر شما در این زمینه چیست؟

دلاور: رزمندگان سرفراز کشورمان در طی 8 سال دفاع مقدس برای آزادسازی وطن از لوث متجاوزان رژیم بعثی عراق و صیانت از مردم انقلاب و رهبر عزیز از جان خود گذشتند. ما آرامش و امنیت امروز خود را مدیون آن‌ها هستیم.

پاک کردن ویروس منحوس از جامعه و از تن مردم فقط با ازخودگذشتگی کادر درمان که سربازان امروز در سنگر بیمارستان‌ها هستند امکان‌پذیر است. نظر شما در این باره چیست؟

دلاور: شباهت ایثار رزمندگان دوران دفاع مقدس و ایثار کادر درمان که هر دو به خاطر صیانت از مردم غیرقابل‌انکار است. این روحیه ایثارگر در تمام عرصه‌ها کشور را از دام خطرها محفوظ می‌دارد و امیدوارم سایه این مصیبت هرچه زودتر کمرنگ‌تر شود و مردم لباس عافیت به تن کنند.

در پایان اگر مطلب خاصی دارید بفرمایید.

دلاور: در خاتمه عرایضم از حضرت آقا مقام معظم رهبری مدظله‌العالی که با فرمایشات ملوکانه به مسئولین کشور برای حمایت از خانواده شهدای مدافع سلامت جهت کاستن از مشکلات آن‌ها دلگرمی ایشان به زندگی ارشاد نمودند نهایت تشکر و قدردانی خود را اعلام می‌دارم. 

گفتگو از: شبنم اسماعیلی

انتهای پیام/