نگاهی بر زندگی شهید سیروس اباذری
شهید سیروس اباذری در یک
خانواده ی متوسط در شهرستان اسکو (کوی فرهنگیان) در تاریخ 1344/2/5 دیده به جهان گشود ، پدرش عباسقلی و مادرش عصمت نجف زاده بود ، صاحب 4 خواهر و دو برادر بود که سیروس
پنجمین فرزند خانواده بود با توجه به رشادت و دلیری خیلی دلش می خواست که زودتر به
خدمت نظام وظیفه برود که آن هم به خاطر جبهه، از خصوصیات خوب ایشان می توان چند
جمله ای به عنوان الگو یاد کرد که یکی از همه مهمتر با توجه به داشتن کارگاه
رنگرزی پدرش که در ساختمان خسرق راه اندازی شده بود. یکی از مهره های خوب این
کارخانه بود. همین شهید بود که روی یک برنامه ی دقیق تا آنجا می توانست به پدرش
کمک می کرد مخصوصاً آن زمانی که برادر بزرگ ایشان تقی اباذری در جبهه کردستان بود.
سیروس سعی می کرد که جای خالی برادرش را جبران کند و کمک کردن ایشان به پدرش دقیقاً
روی برنامه خاصی بود که به همراه آن درس می خواند که پس از قبول شدن از سوم
راهنمایی به فکر رفتن به جبهه افتاد که یکسال مانده به خدمت نظام وظیفه، داوطلبانه
آماده به خدمت گرفت که ابتدا در پادگان قوشچی ارومیه مشغول آموزش شد و بعد از آن
دوره تکاوری و رزمندگی را در همان پادگان یاد گرفت و سردوشی پلیس وظیفه را گرفت.
زمان آن رسید که به شهرهای دیگر بروند از جمله سیروس به شهر نقده اعزام شد که جزء
نیروی فعال پلیس نقده بود که همیشه فرمانده ایشان از دلاوری و رشادت ایشان و
نداشتن ترس و واهمه از ایشان برای ما تعریف می کرد و از خصوصیات خوب ایشان این بود
که تحت هیچ شرایطی زیر بار زورگویی نمی رفت و روحیه آزاده خواهی وی همیشه در سطح
بالا بود.
شب شهادت
ایشان یعنی (13 مرداد سال 1364) که شب سیزدهم مادرش با ایشان تماس گرفتند و از وضع
و شرح حال ایشان سئوال کرد. با خنده جواب دادند که الان در آسایشگاه روی تخت
خوابیده ام و استراحت می کنم که قرار است دو ساعت دیگر به پست نگهبانی بروم که
ساعت 5/10 شب جهت تحویل پست توسط افسر نگهبان و تحویل اسلحه از آنی کی بردند.
اسلحه و مهمات و بی سیم را تحویل گرفت و آنی کی نگهبان را با خود بردند. پس از
گذشت 1 ساعت بعد از آن یک گروه در سر پست جهت خلع سلاح و مهمات و بی سیم و گرفتن
پادگان نقده به ایشان حمله می برند، به سیروس دستور خلع سلاح می دهند که سیروس برای
دفاع از خود و آگاه کردن فرماندهان یک گلوله تیراندازی می کند که به داد ایشان
برسند که متأسفانه گروههای مختلف با زدن دو گلوله که یکی را به پیشانی او و دومی
را به قلبش و فرار می کنند که همان لحظه دوست صمیمی او که اهل باویل بود فوری خودش
را بر سر سیروس می رساند و سرش را روی زانوی خود قرار می دهد که همان جا وصتی که
برای دوستش می کند می گوید که به پدر و مادرم نگویید که سیروس شهید شده است بلکه
زنده است و می آید چون پدر و مادرم خیلی ناراحت می شوند. فردای همان روز یعنی
چهاردهم از طریق نیروی انتظامی پلیس تبریز خبر شهید شدن ایشان را به ما رساندند که
فردای همان روز جنازه ی شهید را با چه عظمتی توسط بنیاد شهید اسکو و تبریز و نیروی
انتظامی پلیس به اسکو آوردند که همان جا ما جمیع خانواده و اهالی مردم اسکو افسوس
خوردیم ولی از طرفی هم افتخار کردیم که ما هم شریک غم و اندوه خانواده شهداء شدیم
و از طرفی هم افتخار می کنیم که فرزند ما هم در راه حق علیه باطل شهید شده است.
دو تا از
صفات خوب ایشان می توانم این را بگویم. از اول جزء اعضاء هیئت قدیمی اسکو بود و هر
هفته در آن هیئت شرکت می کرد. دوم جوانی ورزش دوست و علاقه ی بیشتری به فوتبال
داشت و همیشه فوتبال بازی می کرد. سیروس فردی دست و دل باز و همیشه کمک به خانواده
(پدر و مادرش) و دوستانش داشت و هیچ وقت زیر بار زورگویی و ستم نمی رفت. طبق
فرموده ی تقیعیشی که با هم دوست بودند چون هر کسی او را اذیت می کرد او به داد آن
می رسید که آن پدرش فوت کرده بود همیشه او پشتیبان آن بود وقتی که شهادت او را
شنید از حال رفت و گریه کرد و گفت تو رفتی مرا به چه کسی سپردی ای برادر مهربان و
از جان گذشته. هر وقت هم یک کار خلاف انجام میداد همیشه این شعرهای زیر را در یک
گوشه ای می نشست و نمازی می خواند و از خداوند می خواست که او را ببخشد و توبه می
کرد و همیشه می گفت:
خدایا من آن
عبد خطاکارم الهی که شرم از فضل خود
دارم الهی
ز بار مصیبت
پشتم خمیده جهان چون من گناه
کاری ندیده
الهی بنده
ام گمراه هستم که من آن عهد
اول را شکستم
الهی بنده
ای ناچیز و پستم که از زشتی
خود آگاه هستم
الهی من بدم
اما تو خوبی یقین دارم که
ستارالعیوبی
ز فضل، زشتی
من افشا نکردی گنه کردم، مرا رسوا
نکردی
اگرچه یک
جهان تقصیر دارم ولی به لطف تو
امید دارم
منبع : اسناد موجود در اداره اسناد و انتشارات معاونت فرهنگی اداره کل بنیاد شهید و امور ایثارگران آذربایجان شرقی
